Fly4free.pl

Jako mini ciekawostka: góry, kręte drogi lub ich brak, ale boisko jest i to jakie ;)


Na pewno ciekawe byłyby wędrówki po okolicznych wzgórzach i skałach, w których znajduje się podobno wiele jaskiń i grot. Nam nie było dane tego przeżyć, ale na pewno gdybyśmy mieli więcej czasu, skorzystalibyśmy z rady jakiegoś dobrego Mieszkańca lub pseudoprzewodnika i zrobili krótki lub dłuższy spacer;)

Wszystko co przyjemne kiedyś się kończy i dlatego po przejechaniu kilkunastu do kilkudziesięciu km, minięciu setki górek i pagórków, kilku ksarów, kilkunastu mieszkańców decydujemy się zawrócić. Robi się późno, a dziś w planach mamy dotrzeć do Ouarzazate. Ale kto powiedział, ze to koniec przyjemności ;)


Do przejechania mamy ok 150km. Po drodze raz jeszcze mijamy Dadès Gorge, gdzie kierowcy puszczają wodze fantazji i bez ostrzeżenia wchodzi w zakręt na ręcznym, tym samym przyczyniająca się do stanu przedzawałowego pilota;)
W połowie drogi dopada nas mały głód i pragnienie, dlatego zatrzymujemy się w większej miejscowości (mniemam, że była to Skoura) na małe papu :)
Tradycyjnie nasze nogi wiodą nas do miejsc mało turystycznych, natomiast pełne lokalnych ludzi. I tak trafiamy do baru i stolika z widokiem na najbardziej ruchliwą drogę miasteczka.


Wabi nas zapach z grilla, ustawionego przy tym właśnie stoliku. Podczas próby dowiedzenia się u barmano-kucharzo-kelnera co ma w swojej ofercie, do rozmowy przyłącza się miejscowy. O dziwo zna angielski! podejrzane! Ale co mamy do stracenia, informuje nas, że tutaj jedzenie kupuje się na straganach i przynosi do usmażenia do knajpy. I tak zabiera nas w podróż po mini targowisku...
kozie głowy... podobno marokański przysmak... nas jednak nie przekonują


jednak nie wychodzimy z targowiska z pustymi rękami, kupujemy kawał mięsa (transakcja 1)


i zanosimy do przyprawienia i usmażenia do naszego stolika (transakcja 2)
Świetna sprawa, kupujesz na co masz ochotę i zanosisz na grilla:) za jakieś 5-10MAD doprawiają, przyrządzają i smażą. Do tego zamawiamy tradycyjnie herbatę z miętą oraz chleb. Dobre, ale chyba jedliśmy tu już lepsze mięso :) W czasie posiłku i rozmowy, Marokańczyk, który nas zagadał wypytuje o nasze plany. Czeka tylko, aż powiemy Jebel Toubkal i tu całą rozprawka, że on nas zabierze w lepsze tereny górskie, nie tak turystyczne, że będziemy mieli okazje spać u typowo berberskiej rodziny, jeść typowe posiłki, dotrzeć do miejsca o jakich nie śnimy. Brzmi ciekawie. Jednak na pytanie o cenę za taki 2-3 dniowy trekking, oczywiście dostajemy odpowiedź, żebyśmy z nim pojechali do jego rodzinnego domu tam pokaże nam mapy, opis tras etc i wtedy porozmawiamy o kosztach. Brzmi ciekawie jak mówiliśmy , jednak podejrzanie. Dlatego, jak zwykle lubimy zbaczać z trasy, tak tym razem zostajemy przy pierwotnym planie, Jebel Toubkal. Przewodnik nie daje jednak za wygraną, ciągnie nas do kafejek internetowych, żeby pokazać, ze nie warto iść na najwyższy szczyt Maroko ;) Po drodze oczywiście zabiera nas do swoich kolegów, jeden z nich okazuje się jakimś profesorem, którego syn ożenił się z Polką. Zachwala nasz kraj pod niebiosa, jak i swój, nie zapomina tez wspomnieć jaki wspaniały jest jego kolega-przewodnik, buzia mu się nie zamyka... a my dzisiaj wyjątkowo nie mamy ochoty na długie rozmowy, marzymy już tylko o dotarciu do miejsca docelowego! W końcu udaje nam się wyrwać ze świata ich bajek! Kierunek samochód:)

przed wyjazdem jeszcze szybki zakup melona (mniami!! takich melonów u nas nie znajdziesz!)


mamy melona, to teraz poszukiwania noża! dość szybko udaje nam się nabyć. uciekamy! Dopiero polowa drogi za nami


kto chce może podziwiać plantacje daktyli ;)


my wybieramy inną atrakcję ;)


aby,w końcu gdy gps pokazuje, że docieramy do miejsca przeznaczenia, naszym oczom mogły ukazac się takie widoki...
Zmęczeni docieramy do celu, szybkie znalezienie otwartego wifi by znaleźć jakieś lokum na booking.com i tak trafiamy do hotelu Le Tichka Ouarzazate. http://www.booking.com/hotel/ma/tichka-salam.pl.html Lepsze ceny na booking niż osobiście w recepcji. Hotel z dwoma basenami, barem, restauracją, pokojem winnym, dyskoteką etc... szaleć to szaleć (cena ok 320MAD/2os). Tym bardziej, że dzień kolejny mamy zamiar poświęcić na leżakowaniu nad basenem :) to z okazji półmetku naszej wyprawy :) czasem można;)
Jedzenie w hotelu takie sobie, więc lepiej zamiast wykupić tu wyjść i zjeść na zewnątrz. my w promocji dostaliśmy dwie kolacje all in w cenie jednej :) Tak na prawdę. to pewnie można było wejść za friko podpiętym pod polską wycieczkę;)



Tutaj wspomnę o naszym sposobie na szukanie noclegów. Decydując się na zostanie w danym punkcie, przejeżdżaliśmy wolno obok kafejek szukając otwartego wifi i szybki wybór strony booking.com lub podobnej. Tam szukaliśmy noclegu blisko i tanio. 50% jak nie więcej noclegów tak właśnie znaleźliśmy :)

Około południa, dnia następnego, po krótkim leżakowaniu zbieramy się z zamiarem opuszczenia miasta, jednak mamy lekki poślizg i aby nie jechać malowniczymi górami w nocy, zostajemy dzień dłużej. Drugi nocleg w Residence Rosas - miło i sympatycznie, dla nas super. Dostaliśmy dwupokojowy apartament z salonem (zmieściło by się z 6 osób spokojnie) i kuchnią za 20EUR (http://www.booking.com/hotel/ma/residence-rosas.html), jedyny minus - na dole knajpka - wieczorami głośno. Ciężko znaleźć to miejsce, my zatrzymaliśmy się w jakiejś przydrożnej knajpce, a tam natrafiliśmy na uczynnego Marokańczyka, który wsiadając do swojego samochodu powiedział: jedzcie za mną. Pojechaliśmy i cel został odnaleziony :)

A teraz o tym co spowodowało lekki poślizg :)
5 kilometrów od Ouarzazat znajduje się Atlas Corporation Studios. Początkowo ten punkt przewodników planowaliśmy pominąć, ale skoro już tu jesteśmy, idziemy :)
W wytwórni można zobaczyć rekwizyty użyte do tworzenia scenografii w wielu filmach, jak i same miejsca gdzie były kręcone. A kręcono tutaj wiele znanych filmów jak np. „Gladiator”, „W obliczu śmierci”, „Kleopatra”, „Asterix i Kleopatra”
godzinne zwiedzanie z przewodnikiem, całkiem ciekawe, to koszt 50MAD





a to już rekwizyty z Asterix i Obelix


Oczywiście nie bylibyśmy nami, gdybyśmy nie zaliczyli lekkiego przypału na wyjeździe :) Tym razem sprawca zamieszania był słupek z planu Kleopatra:)



Jak pójdziecie pewnie usłyszycie anegdotę o dziewczynie przez która słupek musiał zostać "naruszony" (zapewniali(niestety), że jest to historia godna wspomnienia podczas kolejnych wycieczek) ... bo uwięziła tam telefon;) Jak coś to o Ani;) "nie pytajcie jak ";) W każdym razie było szukanie majstrów i demolka ;) Nie wiem czy bardziej byli zdziwieni czy rozśmieszeni :)

W pobliżu jest też inne studio, gdzie kręcili plan 3 sezonu gry o tron:) Niestety nam czas nie pozwolił na jego zwiedzenie (tam wstęp 40MAD/os)


My zamiast zwiedzać kolejne studio udaliśmy się do ksaru Ajt Bin Haddu, 30 km na północny zachód od Ouarzazate. Osada wybudowana została z czerwonej gliny, dzięki czemu o wschodzie i zachodzie słońca musi robić wrażenia, my niestety przybyliśmy 10 min za późno , ale i tak widok super...





Już nocą wracamy do naszej noclegowni, by dnia następnego wyruszyć... cdn :)ciąg dalszy następuje...
by następnego dnia wyruszyć... drogą R307 z Ouarzazate do Demnate, o której już tutaj wspominałam.
Wg przewodników jest ona przejezdna tylko samochodem 4x4, my decydujemy się wystawić naszego peugeot 206 w kolejnym odcinku specjalnym rajdu Maroko 2013;) Ale dziwili się nam nawet miejscowi, że chcemy chcemy obrać tą drogę. Jak się później okazało zupełnie niepotrzebnie... przecież to tylko 154km krętymi, czasami "trochę" zniszczonymi przez wodę drogami górskimi, z dużą ilością przewyższeń :D
[img]https://scontent-a-fra.xx.fbcdn.net/hphotos-xfa1/v/t1.0-9/1382859_219608301546776_1857940656_n.jpg?oh=a91d92cc345e10e76cdb0ff9b7ee414f&oe=55597E2B
[/img]









Trzeba uważać, bo skręt z drogi N10 na R307 nie jest dobrze oznaczony, a GPS świruje.

Kilkanaście pierwszych km ruch jest nawet znaczny, ale wraz z wjazdem w teren górski zanika. W górach spotykamy max. 10 samochodów i chyba całe szczęście, bo droga czasami nie przewiduje miejsca na dwie szerokości samochodu... raz musieliśmy cofać do miejsca gdzie można było się minąć i nie należało to do najprzyjemniejszego doświadczenia:)

Niby tylko 150 km, a przejazd zajmuje nam pół dnia. Inna rzecz, że mały stop robimy dość często, albo żeby podziwiać widoki









albo "porozmawiać" (oczywiście na migi) z napotkanymi Marokańczykami.
Pierwszy stop robimy widząc starszego kulejącego Pana, a co najmniej od 10km nie widzieliśmy żadnych zabudowań, jak i przed nami nie widać niczego. Ten jednak nie chce z nami jechać, wskazuje jednak na butelkę wody. Dawno nie widziałam nikogo tak uśmiechniętego gdy daliśmy mu, nie tylko wodę ale i coś do zjedzenia. Kilka km dalej zatrzymuje nas kolejny starszy Pan i tym razem prosi o kromkę chleba. I znowu ten uśmiech.
Kolejny sympatyczny dziadzio prosi aby go podwieźć do domu, wysiadając wyciąga i daje nam garść włoskich orzechów.
I tak zatrzymujemy się jeszcze kilka razy, tylko tym razem w maluteńkich wioskach mijanych po drodze widząc idące dzieci lub dzieci wypasające kozy. W końcu mamy zapas słodyczy:) I tak dając np. lizaki trzem chłopcom nagle zza krzaka wyskakuje, jak mniemam ich ojciec i daje nam siatkę śliwko-brzoskwiń.









Czasami dzieciaki nie dają nam odjechać.


Mieliśmy też nieprzyjemny akcent, kiedy w jednej z większych wiosek mijanych po drodze "zaatakowała" nas grupa małych chłopców, patykami i pistoletami zabawkami uderzali w nasz samochód.

Czasowo zdecydowanie nie wygraliśmy (jadąc przez Marrakesz mimo, że droga dłuższa bylibyśmy za pewne szybciej), ale co przeżyliśmy i zobaczyliśmy to nasze! ;)



Zjeżdżamy coraz niżej, po krótkim błądzeniu w Damnate, kierujemy się w kierunku Ouzoud, przed nami jeszcze ponad 60 km, ale już normalną drogą. Naszym celem jest wodospad. jest to największy wodospad w Maroku, woda spada z 110m, jednak szum spadającej wody słychać dopiero z bliska. Podróżując własnym samochodem warto zostawić samochód na parkingu przy rondzie. Przewodnicy atakują z każdej strony, że niby tak ciężko znaleźć szlak etc, nie wierzcie! Korzystanie z przewodnika nie ma najmniejszego sensu. Droga jest prosta. Jak dobrze pobłądzicie po skałach wzrokiem można zobaczyć skaczące tam małpy.





Kilka straganów oferuje aromatyczny tadżin, decydujemy, żee w drodze powrotnej coś tu zjemy. Jak się okazuje ładny był tylko zapach, zdecydowanie nie polecamy, zamiast mięsa kości.



Wracając z wodospadów uważajcie na dzieciaki wracające ze szkoły próbują złapać stopa... wskakując pod jadący samochód.
My jednego zabieramy. Dzieciak bez ogródek na koniec prosi o eurasy, ale tym razem nie dostaje.

Mały Muwaffaq, za 10 lat otworzy kebaba w Krakowie


P.S. My dowiedzieliśmy się po fakcie, więc nie udało nam się zobaczyć, będąc nad wodospadami warto podobno podskoczyć do Bin el Ouidane, gdzie znajduje się zapora.

Opuszczamy Ouzoud i decydujemy się od razu, bez stopu w Marrakeszu, dojechać do Ilmil, skąd następnego dnia chcemy zaatakować Jebel Toubkal, a dokładniej schronisko na 3200 m.n.p.m

Ciemno, głodni, do Marrakeszu jeszcze 60 km, kolejne tyle do Ilmil... a tu z daleka widzimy dym, już wiemy co nasz czeka... Mięso! Jak zwykle bez chłodni, bez sanitariatu, przychodzisz, kroją, zanosisz i smażą :)





Smacznego i do przeczytania ;)

Korzystaliśmy z mapy noki oraz z map google (głównie do szukania hoteli, ładowaliśmy trasę jak złapaliśmy wifi)
PS. Dlaczego wszyscy zwracają się w formie męskiej? ;)

a teraz cd :)

Jak już wspomniałam jedziemy do Ilmil. Docieramy ok 22 i próbujemy odnaleźć hostel, który znaleźliśmy parę godzinę wcześniej. Graniczy to z cudem więc zatrzymujemy się w pierwszym lepszym miejscu... brak miejsc. Ale odsyłają nas do swojego kolegi i tam zostajemy. Tanio nie jest, ale przecież za parę godzin musimy wstać i zaatakować schronisko w drodze na Jebel Toubkal, które znajduje się na wysokości 3200m.n.p.m.
Budzimy się wcześnie rano (jednak nie jest to godzina 5 czy 6 rano jak co niektórzy) by obrać zaplanowany cel. Ponieważ nie możemy się doczekać na śniadanie w naszym hotelu, idziemy je przekąsić w innym. Po drodze robimy zakupy spożywcze, które zabierzemy ze sobą w góry (napoje + jakieś czekoladowe przekąski). Taniej pewnie byłoby je zrobić w Marrakeszu, no cóż. Przed wyjazdem przeczytaliśmy, że w schronisku mogą nie mieć wystarczającej ilości kocy, a że z racji lotu tylko z podręcznym bagażem, nie mamy swojego śpiwora, chwile zastanawiamy się czy nie wypożyczyć śpiwora. Lecz szybko rezygnujemy gdy zobaczyliśmy ich wielkość i wagę ;) ryzyk fizyk :)

Niektórzy na swoją podróż do schroniska wynajmują tragarzy...


my decydujemy się wejść o własnych siłach


po drodze mijamy jakieś widoczki


jak i zwierzynę ;)




Dość szybko robi się gorąco, więc po kolei do plecaka trafiają warstwy naszych ubrań. Im później, tym więcej osób schodzących z góry mijamy. My wyrozbierani, oni wyubierani. Jak? dzień później wiemy już, że tak samo będziemy wyglądać:)


Po drodze jest kilka miejsc gdzie można kupić zimny napój, my jak zwykle kusimy się na cole ;) trzeba przyznać, ze mają oryginalne lodówki;)



ok 15 docieramy do schronisk, i tu kilka uwag:
- na górze są dwa schroniska jedno marokańskie, drugie francuskie, osobiście wybieramy to pierwsze, przekonuje nas 170MAD/os vs 400MAD/os.
- wszyscy polecają zarezerwować nocleg wcześniej, przy dużym oblężeniu może braknąć miejsc. jednak jak się okazuje na górze, rezerwując nocleg wcześniej cena jest wyższa
- zabierzcie buty na przebranie, zaraz przy wejściu stoi Marokańczyk, który zmusza Cię do ściągnięcia butów górskich
- na górze zimno, ale koce mają i dla wszystkich wystarcza:) uffff! możliwe, że w sezonie brakuje

W cenę wliczona jest kolacja i śniadanie. Kolacja całkiem dobra:dwudaniowy obiad + deser, śniadanie to bułka i drzem.
Przy kolacji można poznać ciekawych ludzi z całej Europy i nie tylko (oczywiście są i Polacy), czas na rozmowie z nimi mija szybko, przyjemnie i wesoło. A następnego dnia na trasie na górze miło mijać się wzajemnie i zamienić kilka zdań :) Ale w końcu czas do spania. Następnego dnia, z całą gwardią, jeszcze o zmroku, z czołówkami na głowie wyruszamy o 6 rano. Jak przypuszczaliśmy i tu przewodnik jest zbędny:) Po prostu podążać za tłumem :) Ludzi cała masa, ale widać tylko kilkadziesiąt światełek z czołówek. Ciemno! Zimno! Ruszamy:)
Zaczyna się od skoku przez strumyk i wspinanie po głazach. Schodząc wiemy dlaczego robi się to po ciemku... chyba by nam się odechciało gdybyśmy widzieli co przed nami ;)
Idziemy i idziemy i końca nie widać, wieje coraz bardziej. I dalej idziemy, każdy wypatruje naszego szczytu, ale jak go nie widać tak widać. Zmiana wysokości spowalnia wyjście, ale dzięki pomocy jednego życzliwego Pana, który ratuje nas aspiryną możemy kontynuować wspinaczkę ;) zdecydowanie miejcie coś rozrzedzającego krew np. aspirynę i w razie problemów z wysokością zacznijcie od tego.
W końcu jest... już tylko metry!
Jebel Toubkal.
4167 m. n .p.m





Jakieś 15 min na górze i następuje odwrót w dół:) Długa i jak się później okaże dość nudna trasa:) Najgorszy ze wszystkiego podczas spaceru w dół był jednak wiatr. Kilka razy prawie nas przewrócił.
Docieramy do schroniska, gdzie mamy zamiar zjeść obiad, ale jak się okazuje nie mają. Musimy więc na małą szamę poczekać jeszcze kilka godzin :)
Nie ma co, trzeba iść dalej. Droga się dłuży. Ale od czasu do czasu spotykamy znajome twarze z wczorajszego wieczora, jak sie później jedna para zabiera się z nami do Marrakeszu.


Schodzimy i schodzimy i końca nie widać. Droga od schroniska do Imlil dłuższy się niemiłosiernie. powoli łapie głód więc decydujemy się na omleta. Byliśmy tolerancyjni na ich warunki sanitarne, ale pierwszy raz mamy wątpliwości. Super chłodziarko zmywarka, która zostawia resztki jedzenia na talerzach. Taki gratis do omleta ;)


a tu się właśnie chłodzi i myje:)