Fly4free.pl

Idę na zatopione trolle, oglądać wschód. Siadam sobie i podziwiam :)



Narobiłem całą furę zdjęć. Najpiękniejsze to chyba z kluczem ptaków.



Spadam dalej, odwracam się jeszcze na jedno zdjęcie po wschodzie:



No może dwa ;)



Kilka kilometrów za Vik jest jaskinia Hjörleifshöfði. Nikt jej nie reklamuje. Z drogi są tylko drogowskazy na górę, a nie na jaskinię. Jedzie się trudną drogą, więc znowu Vitara się sprawdza.
A na miejscu? Fantastyczna jaskinia z dziurą. Widziałem takie w Algarve. Słyszałem też o jednej w Bułgarii. Widział ktoś jeszcze gdzieś indziej?





Jadę dalej. Kolejny na trasie jest Kanion Fjadrargljufur. Od głównej drogi jedzie się kilka kilometrów i znowu parkuję na pustym parkingu.
Na szlaku są 3 punkty widokowe. Z każdego rozpościera się ładny widok. A najlepsze są niestety za barierkami. Jako, że byłem sam to mogłem sobie pozwolić na wybranie tych lepszych widokowo miejsc...







Na końcu jest wodospad zasilający rzekę:



Na koniec widok z mostku obok parkingu:



Czas mnie goni, więc jadę dalej. Wpadam na chwilę do church floor. Nazwa by wskazywała, że to podłoga kościoła, a to wychodnia bazaltowa, która wygląda tak jakby ktoś ją ułożył z płytek.



Do zachodu już niewiele, więc pędzę do Skaftafell. Chciałem się już nigdzie nie zatrzymywać, ale jak tu nie zrobić zdjęcia takim widokom?



Albo takim?



W końcu odsłania się Park Narodowy Skaftafell i lodowiec Vatnajökull. Jakby wcześniej było niewystarczająco pięknie, to teraz już jest bosko. Jęzory lodowców schodzą dolinami:



Parkuję znowu jako jedyny na parkingu. Celem jest wodospad Svartifoss. Żaden z 3 automatów do parkingu nie działa, a są ostrzeżenia o kamerach i że jak się nie zapłaci to będzie kara. Na szczęście można płacić online na parka.is, co też czynię (ok. 22 zł). Do wodospadu prowadzi pod górę ścieżka, która ma aż 2km... Pożegnałem się tym samym z zobaczeniem jeziora lodowcowego i godzę się z tą myślą.

No ale..., co zrobić. Idę na wodospad i oglądam inny po drodze.



Oto Svartifoss z daleka:



A to z bliska:



Jestem sam, więc znowu wychodzę sobie za barierki i robię różne ujęcia.

Wracając widzę już zachód słońca. Geografowie od razu mogą rozpoznać jak lodowiec cofał się od morza i wyrównał teren, który jest całkowicie płaski.



W okolicy jest dużo fajnych szlaków, ale ja niestety nie mam czasu. Są też jaskinie. Chciałem natomiast koniecznie zobaczyć lodowiec Svinafellsjokull. Podjeżdżam 3km po kamienistej drodze i idę kawałek na szlak. Jest już po zmroku, ale dalej jasno.



A sam lodowiec palce lizać.



Jest jakaś grupka 3 osób, która idzie znowu poza wyznaczone pole. Idę i ja. A warto!



Oj bardzo warto!







Do ostatniej atrakcji, jeziora lodowcowego Jökulsárlón miałem 50 kilometrów. Leciałem dość żwawo po drodze, ale znowu widziałem co chwilę fantastyczne widoki!
No i jak tu się nie zatrzymać?



Do jeziora dotarłem jak już było prawie całkiem ciemno. Było ponad godzinę po zachodzie słońca.
Miałem 2 opcje - albo wrócić tu kolejnego dnia, albo zobaczyć co się da i jak się da. Sam dużo nie widziałem, ale ISO 6400 w aparacie robi robotę ;-)

Tutejszy lodowiec "pluje" kawałkami lodowca, które sobie pływają. Robi to super wrażenie.





Było naprawdę mega ciemno już, a zdjęcie wygląda jakby jeszcze było jasno:





Nocleg mam 30 km przed Hofn i pensjonacie gdzie jestem sam i mam pokój z łazienką za 48 euro. Wieczorem myślę co dalej. Jedna opcja to powrót spokojny do Reykjaviku, a druga to jechać dalej dookoła!
Długo nie myślałem, opracowałem plan na resztę tygodnia i postanowiłem ruszyć dookoła Islandii!Tak, ISO 6400 z ręki. Jakbym miał statyw to pewnie ustawiłbym ISO 2000.Kombinowałem gdzie mieć kolejny nocleg i wypadło mi, że musi być w Egilsstaðir. To jakieś 250 km od Hofn, a patrząc na wszelakie relacje, nie widziałem tam (prawie) żadnych atrakcji. Myślałem, że przejadę szybko i będę się nudził.
Wyjeżdżając sprzed Hofn o brzasku, podziwiam jeszcze fantastyczne lodowce. Reflektując później na temat wyjazdu, stwierdziłem, że ten obszar Islandii właśnie ze względu na lodowce jest chyba najatrakcyjniejszy.



Jest jeszcze ciemno, znowu ISO6400 na teleobiektywie:



Zaraz za Hofn jest wioska wikingów Stokksness. Niestety wszystko pozamykane na 4 spusty.





Za chwilę jest tunel i za tunelem zaczyna się INNY świat.
Jeszcze rzut ona na górę Stokksness z drugiej strony



Ten INNY świat to fiordy wschodnie. Nikt o nich nie mówi, wszyscy na Islandii wspominają fiordy zachodnie. Natomiast dla mnie krajobraz fiordów wschodnich był po prostu wspaniały. Droga nr 1 wije się wzdłuż fiordów i wybrzeża, jest też sporo śniegu.



Stawałem co chwilę i gapiłem się na takie widoki:





Temperatura -6, więc sporo pozamarzało.







Zatrzymywałem się po drodze z 15 razy, przez co zamiast szybkiej drogi, zeszło mi cały dzień :)









A potem znowu jest tunel i koniec fiordów. Po dojechaniu do Egilsstaðir miałem jeszcze chwilę i chciałem zobaczyć jeden z pobliskich wodospadów. Wybrałem Gufufoss, który położony jest w drodze do portu Seyðisfjörður, dokąd dopływają promy z Europy. Okazało się, że trzeba pojechać mega pod górę i pokonać przełęcz. Śniegu to było co nie miara i ten wodospadzik w sumie nie za duży.



Przed świętami zeszła tu nawet lawina błotna i dostawałem smsy z numeru 112 o możliwej ewakuacji.
Egilsstaðir jest ładnie położonym miasteczkiem. Mogę zrobić zakupy, zatankować. Dostałem pokój za 40 euro ze wspólną łazienką. Są dwa siostrzane guesthouse, zarezerwowałem w tańszym, ale wszystkich pakowali do droższego.Ponad połowa sukcesu to światło. Tak jak @brzemia powiedział - słońce jest nisko, więc mamy miękkie światło cały dzień. Zawsze przy wschodach i zachodach jest najlepsze światło, a tu dodatkowo słońce jest tak nisko nad horyzontem cały dzień, że właściwie mamy świetne światło przez cały dzień. W lecie na Islandii czegoś takiego nie ma. Efekt uboczny to oczywiście krótki dzień, ale nie można mieć wszystkiego.Kolejny dzień miał być dość długi i z wieloma atrakcjami, a pierwsza - największy w Europie wodospad Dettifoss był oddalony o 160 km. Ruszyłem więc o 8 rano i po 10 jak świtało to dojechałem do skrzyżowania, gdzie skręca się na wodospad od wschodniej strony. Przez te ponad 2h minąłem tylko 5 samochodów, w tym dwa tiry i karetkę.
Gdy dojechałem, okazało się, że wschodnia droga nr 864 jest zamknięta. W planie miałem objechać wodospad na północ i jeszcze zahaczyć o kanion Asbyrgi, a tu taki klops. Wysiadam i sprawdzam. Na szlabanie, który był tylko przez pół drogi jest napisane, że jak ktoś wjedzie i będzie miał problem to policja może nałożyć mandat. Śniegu jest po kostki, więc nie jest źle, ale pogoda trochę kiepskawa i lekko sypie śnieg.

Postanawiam podjechać do zachodniej drogi nr 862 i tam spróbować szczęścia. Sytuacja niestety jest taka sama - droga jest zamknięta i jest takie same ostrzeżenie. I tu zamiast odpuścić, to coś mnie podkusiło, żeby jednak pojechać. Argument przeciw był jasny, a argumenty za to m.in., że w podobnych sytuacjach zawsze mi się kiedyś udawało, śniegu było po kostki więc samochód przejedzie, no i szkoda opuścić taki wodospad, bo raczej tu nieprędko wrócę. Do skrzyżowania było 21 km i potem jeszcze 3 km na parking. Stwierdziłem, że jadę. Toczyłem się tak 40-50 kph zbudzając spore tumany świeżego śniegu. Te 21 km przejechałem prawie na luzaka. Skrzyżowanie i ostatni odcinek były gorsze, bo droga zaczęła prowadzić w dół. Wysiadałem 2 razy by sprawdzić czy nie jest za głęboko śniegu, a żółte słupki boczne były dobrze widoczne i oznaczały skraj drogi.

Droga do parkingu zaczęła się wić, a ja jadąc tylko patrzyłem by zmieścić się między słupkami. Nagle zacząłem jechać prosto na słupek, a z jednej strony drogi brakowało słupków. Tylko nie wiedziałem z której. Na decyzję był ułamek sekundy, ja pojechałem prosto, a droga jednak skręciła w lewo. Wylądowałem może 3 metry za drogą. Próba odkopania, ale niestety było w dół, więc pomimo napędu na 4 koła szybko zawisłem.

Miałem kilometr do parkingu, a byłem 23 km na zamkniętej drodze. Kompletnie mi przez myśl nie przeszło, że może np. nie być zasięgu komórki. Ten wjazd był totalną głupotą. Na szczęście zasięg był i zadzwoniłem najpierw do drogowców na 1777. Powiedzieli, że mam zadzwonić na 112, a ci przełączyli mnie na policję, która powiedziała, że mam jednak dzwonić do wypożyczalni.

Wypożyczalnia nie była zadowolona z faktu, że jestem na zamkniętej drodze i powiedzieli, że sam muszę zapłacić za wyciąganie. Nie miałem wyjścia, zaczęli organizować pomoc. Pomyślałem, że w międzyczasie, skoro jestem tam blisko to pójdę na ten wodospad. 10 minut do parkingu w miarę sprawnie przeszedłem i generalnie bym tam dojechał gdyby słupki były kompletne.

W międzyczasie odbieram telefon z islandzkiego numeru i dzwoni Pan Marcin, który mi pomoże z samochodem :). Powiedział, że wysyła kogoś i będzie za 45 minut.

Parking był cały mega zasypany śniegiem i cudem znalazłem zamarznięty drogowskaz, który musiałem oczyścić, pokazujący 600 metrów do wodospadu. Gdzie jednak jest ścieżka? Tego było kompletnie nie widać.

Szedłem więc na przełaj, wpadając co chwilę po pas w śnieg, albo wywracając się na ledwo przykrytych przez śnieg kamieniach. Totalnie spocony i zmęczony po 30 minutach walki, dotarłem na jakąś krawędź i zobaczyłem tylko to:



Trochę słabo jak na największy wodospad? Dalej prosto już nie dało się podejść, a ja nie miałem czasu szukać lepszego widoku, bo za 15 minut miała być pomoc.

Wracam więc początkowo po śladach, a potem jak mi się wydawało ścieżką, ale wcale nie było nic lepiej. Totalnie wykończony docieram do parkingu, a tu jeszcze 10 minut pod górę do samochodu. Jak zobaczyłem samochód to pomoc właśnie podjeżdżała. Przyjechał Islandczyk Fordem F150, podpiął mnie i po 10 minutach wyciągnął.

Zapłacić mogłem kartą na miejscu. Oj bolało ;-). Ale za głupotę się płaci, więc nie narzekałem. Cieszyłem się, że to tylko tak się skończyło i na pewno będzie nauczką na przyszłość. Powiedział, że i tak liczy za kilometry, a nie za wyciąganie, bo Pan Marcin prosił.

Śnieg zaczął sypać coraz mocniej i pan mnie trochę poganiał. Ruszył pierwszy, a ja po jego śladach i dość sprawnie dojechaliśmy do jedynki. Była godzina 13, 2h do zmroku, a ja tylko zmarnowałem czas.

Musiałem szybko przeplanować dzień. Odpuściłem oczywiście Asbyrgi, który był na północ od Dettifoss. Odpuściłem też Krafla - powulkaniczne jezioro, choć droga była przejezdna.

Skupiłem się na okolicy Mytavn. Pogoda zrobiła się ładna, a słońce chyliło się już ku zachodowi.



Okolice Mytavn to spora działalność gejzerów. Jest -12 stopni i fajnie wygląda jak się dymi gorącym: